Kaj

Het is 18 februari 2014, acht uur. De telefoon gaat. Wij liggen nog in bed. Wie belt er in vredesnaam zo vroeg? ‘Mam, je moet niet schrikken maar wij zijn vannacht bevallen’. Toch grote schrik, ons eerste kleinkind had nog bijna zeven weken te gaan. Dan de geruststelling: ‘Alles is goed hoor!’ Ontroering en blijdschap krijgen de overhand. En ik wil erheen, het is maar een uurtje rijden. Vooral wil ik zien, horen, voelen hoe het met mijn dochter is. Haar vasthouden en koesteren. Het jongetje komt nog even op de tweede plaats. Maar zijn we al welkom? Het grote aftasten is begonnen. Hoe nabij mogen wij zijn, welke vragen kunnen we stellen? Behalve een kind is er ook een nieuw gezin geboren, met eigen mores en grenzen. Gelukkig zijn we welkom en enkele uren later staan we voor de couveuse. Sprakeloos kijkend naar dat wondertje van ruim vier pond, o zo kwetsbaar nog. Gevoelens buitelen over elkaar heen. Woorden zijn overbodig, vragen dienen zich niet aan. Dit is geluk.

Afke Hielkema
28 februari 2014

Naar archief Vandaag de dag...